De Hoge Raad en de Tweede Wereldoorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog boog de Hoge Raad, volgens velen, diep voor de Duitsers. Dit boek laat zien waardoor de raadsheren het aureool van hoogste rechtshandhavers verloren.

Recht in oorlogstijd

Wie had gehoopt dat het hoogste Nederlandse rechtscollege tijdens de oorlog voorop zou lopen in de strijd tegen het onrecht, kwam bedrogen uit. Na het ontslag van L.E. Visser, de Joodse president van de Hoge Raad, bleven de overige leden gewoon zitten. Vanaf dat moment liepen de raadsheren achter de feiten aan. Al tijdens de oorlog wezen critici erop dat de meegaandheid van de Hoge Raad het principiële verzet van advocaten en andere juristen fnuikte. Waarom hebben de raadsleden zich niet krachtiger teweer gesteld? En hoe terecht was eigenlijk de kritiek op hun handelwijze? De Hoge Raad en de Tweede Wereldoorlog beschrijft de gecompliceerde verhouding tussen recht en rechtsbeoefening in oorlogstijd.

Bronnen en archieven

De Hoge Raad en de Tweede Wereldoorlog is een van de weinige studies die het handelen van de Hoge Raad tijdens de bezetting heeft onderzocht. Corjo Jansen en Derk Venema hebben gebruik gemaakt van literatuur uit de periode 1930-1950, kranten en het archief van de Hoge Raad zelf. Ook deden zij onderzoek in de archieven van Het Joods Historisch Museum, het Nationaal Archief in Den Haag,  het NIOD en ministerie van Justitie en maakten zij gebruik van privé-archieven.

In de pers

“De Hoge Raad en de Tweede Wereldoorlog is een boek dat je aan het denken zet. Briljante juristen bleken kleine mensen.”- HP de Tijd (16 december 2011).