Afmaken

Een verkenning van voltooiing en vernietiging, leven en dood, herinnering en vergetelheid

Mensen verlangen naar voltooiing, of het nu gaat om een project, een herinnering, een geschiedenis of het leven zelf. In ons streven naar afronding worden we niet enkel geconfronteerd met een wereld waarin alles onaf blijft, maar ook een wereld waarin zelfs aan datgene wat voltooid werd een einde komt.

Alles blijft continu in verandering, duurt voort, wordt herinnerd, herschreven of krijgt opnieuw betekenis. In het licht hiervan lijkt zelfs de dood, de ultieme ‘voltooiing’ van een menselijk leven, niet per se een einde. Zij wordt immers opgeslorpt in iets wat geen einde kent – het leven, de geschiedenis. Het is precies dit einde dat Roland Breeur verkent in zijn essay Afmaken.

Aan de hand van voorbeelden uit de literatuur en filosofie onderzoekt hij hoe het idee van ‘afmaken’, in zijn dubbele betekenis van voltooien en vernietigen, op verschillende niveaus functioneert: in persoonlijke herinneringen, in de geschiedenis van genocides en in de manier waarop samenlevingen omgaan met verwoesting.