Column Te stoppen

De taal

Ik voorzie m'n leven van lopend commentaar; een spreken langs twee lijnen: het benoemen van de handelingen en een therapeutisch begeleiden dat neerkomt op bemoedigende woorden en ellenlange analyses. Dit commentaar verveelt me. Steeds vaker grijp ik in door hardop 'hou je bek' tegen mezelf te zeggen.

Volgens Wittgenstein heeft de filosofie tot doel de vlieg de weg uit het vliegenglas te wijzen. Nu dan, zonder te willen beweren dat m'n lopend commentaar altijd een diep filosofisch karakter draagt; de taal die ik over mezelf spreek lijkt meer en meer uit glas te bestaan. Een prachtig materiaal, waartegen ik tast zonder een opening te vinden, zo die er al is. De wanhoop van de vlieg; het glazen object niet meer vooral een ding om iets te vangen, maar om iets in op te sluiten.

Ik binge watch mezelf noodgedwongen, als een personage in een serie die niet ophoudt, met onzekere regie en onvindbare scenaristen. Ik spreek mezelf met een vermoeide tong; een automatisme; de fundamentele verveling van het zijn.

De dingen

Ik had het nooit gedacht, maar er schuilt iets boeddhistisch in de manier waarop m’n klein-criminele overbuurman omgaat met de wereld. Zo heeft hij een elektrische bladblazer waarmee hij dagelijks de stoep rond z'n huis vrijmaakt, minutieus vrijmaakt, van vuil. Deze schoonmaak behelst slechts het van de stoep blazen van de smetten, niet het opvegen en afvoeren ervan. En, zoals de wetten der natuur gebieden, waaien de bladeren, plastic zakjes en lege Red Bull-blikjes vrij vlot terug de tegels op. Hij weet dat, dat kan niet anders, maar toch, ongeacht of juist daarom staat hij daar elke dag met z'n dwangneurotische gadget.

Dit is een arbeid die de dingen ordent en wordt herhaald in de volkomen zekerheid van de dingen te verliezen. Hij draagt een groot geheim, mijn overbuurman, gezien in z'n bewegingen en expressie geen spoor is van frustratie – niets. Hij is een kalme onderworpene van de wereld, en nooit hoor ik hem tegen zichzelf spreken.

De totaliteit van de macht die we hebben: het veroorzaken van een tijdelijke ordening die vervolgens aan ons ontsnapt; de wanhoop van de falende demiurg.

De taal –

De dingen –

Niet werkelijk hetzelfde, maar elkaar benaderend in effect. Ervan vermoeid te raken tot de drang te stoppen met spreken, en de evenknie daarvan in de wereld van de dingen samenvallen, winnen. Iemand die aan de vlieg vertelt: na dit glas volgt een glas, volgt een glas, volgt een glas. Mijn lopend commentaar. 

>>Lees meer op LeesFoucault<<