Indisch verdriet

Materiële verliezen

Onrecht verjaart niet, zeker niet als het een hele bevolkingsgroep betreft die dit onrecht heeft ondergaan. In Indisch verdriet wordt de geschiedenis beschreven van de materiële verliezen van de Nederlanders in het voormalige Nederlands-Indië, maar vooral ook hun strijd na de oorlog om deze verliezen op een of andere wijze gecompenseerd te krijgen.

Een strijd om erkenning

Na de Tweede Wereldoorlog ging in Nederlands-Indië de strijd door, nu voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Toen de onafhankelijkheid eenmaal een feit was, verdween de Nederlands-Indische gemeenschap uit Indonesië naar het voor velen onbekende vaderland. Na jarenlange ontberingen in zogeheten Jappenkampen en tijdens de Bersiap, volgde voor de Indische Nederlanders een strijd met de Nederlandse overheid voor erkenning van hun leed, uitbetaling van hun salarissen, en compensatie voor de materiële verliezen die zij hadden geleden. Als enige geallieerde natie heeft Nederland hieraan nauwelijks iets willen doen. Indisch Verdriet geeft de historie van zeventig jaar strijd om erkenning weer, een worsteling die nog steeds niet tot een bevredigend einde is gekomen.

In de pers

“Herman Bussemaker schreef een bewonderenswaardig boek over de Bersiap, de periode van terreur die Indonesische jongeren uitoefenden in het gezagsvacuüm na de Japanse capitulatie in 1945: rovend, plunderend, en moordend trokken zij rond over Java en vielen ze op grote schaal Nederlanders, Indo-Europeanen en chinezen aan. (…) Een zesde van de Nederlanders in de Oost overleefde de oorlog niet. Zeventig jaar later zijn de overlevenden nog op zoek naar erkenning.” –John Jansen van Galen (Het Parool, 4 februari 2015).