Keizersdrama

‘Oegema toont zich een tastende essayist die niet bang is voor zijn eigen onzekerheden. Dat betaalt zich ten volle uit: een boek als dit zou je elke dode dichter bij zijn eeuwfeest toewensen.’ – NRC ●●●●

‘De onthullingen over Luceberts nazisympathieën brachten essayist Jan Oegema aan het wankelen. In een persoonlijk essay vraagt hij zich af wat er overblijft van de dichter en zijn werk nu we weten wat we weten. Zijn antwoord is aangenaam genuanceerd.’ – de Volkskrant

‘Indrukwekkend is de wijze waarop Oegema zichzelf spiegelt in zijn omgang met Lucebert. Hij neemt geen genoegen met makkelijke antwoorden; met zijn wantrouwen schijnt hij in de ogen van zijn verlangen tot hij zelfs ‘‘argwaan jegens [zijn] argwaan’’ ontwaart – want waar kwam zijn verlangen om Bert en Lucebert toch met elkaar te verzoenen eigenlijk vandaan? En zo blijft het duizelen in Oegema’s onderzoek naar verlangen – en dat hoort misschien ook bij een eerlijke, erudiete poging om verlangen te begrijpen.’ – De Groene Amsterdammer

‘Jan Oegema heeft nu van de dreun iets heel opmerkelijks gemaakt: een studie van Lucebert, zijn zoveelste studie van het oeuvre van de dichter, maar nu een met nieuwe ogen. De ogen die de antisemitische woorden ook hebben gezien. Oegema laat zien hoe precies die onthulling het voor hem mogelijk maakt om met name het late werk van de dichter anders te lezen, en naderbij te komen.’ – Marc van Oostendorp, hoogleraar Nederlands en Academische Communicatie

‘In Keizersdrama confronteert Jan Oegema zich met zijn eigen beeldvorming van Lucebert. Die moet hij na het herlezen drastisch aanpassen. Al schrijvend en ontdekkend legt Oegema kalm en ongenaakbaar bloot wat hem, en de meeste Lucebert-lezers, al die jaren is ontgaan.’ – Vrij Nederland

‘Diepgravend en intelligent geschreven.’ – NBD Biblion