Liesbeth Groenhuijsen

Dat ik destijds pedagogiek ging studeren blijkt, achteraf, een gouden greep te zijn geweest, het vak past bij me. De manier waarop kinderen zich ontwikkelen blijft me steeds weer boeien en verbazen.. Toen ik zelf kinderen kreeg merkte ik hoe geweldig het was dat ik de achtergronden van hun gedrag meestal goed kon begrijpen. Het maakte het moederschap voor mij tot een totaal- ervaring, waarin hoofd en hart elkaar aanvulden.

Dat ik ben gaan schrijven heeft daar mee te maken. Ik merkte dat veel ouders weinig weten van wat er in hun kinderen omgaat. Jammer, dan mis je veel! In mijn eerste boek over echtscheiding, Ze leefden nog lang en gelukkig, heb ik dan ook geprobeerd om ouders op een dieper niveau geïnteresseerd te maken in de ontwikkeling van hun kinderen. Daarna schreef ik een (voor) leesboek voor kinderen van gescheiden ouders. Ik wilde hen woorden geven voor de eenzaamheid en de verwarring die ik bij veel kinderen had aangetroffen. Begrip in bange dagen, en steun om er weer bovenop te komen Vanuit dezelfde optiek schreef ik daarna een kinderboek voor geadopteerde kinderen en voor kinderen met overgewicht. De Wiegedichtjes ( 2007) is een bundeltje slaapversjes voor heel jonge kinderen.Ze zijn de neerslag van heel persoonlijke ervaringen als moeder en als hulpverlener. Dat ik een paar van de gedichtjes zelf kon zingen op de bijgevoegde CD was voor mij heel bijzonder: mijn liefde voor mijn vak, voor taal en voor muziek kwamen in dit boek bij elkaar. Het is een mooi en dierbaar boek geworden.

Voor mijn dagelijks werk bij de Raad voor de Kinderbescherming en in mijn eigen adviespraktijk was het schrijven van deze boeken een welkome verdieping.