Brandhout

'"Als jou onderweg iets overkomt, moet je er eens heel goed aan denken wat voor een verdriet jij jouw ouders aangedaan hebt.” Dat was het. Met die woorden kon ik gaan. Ik was verdoofd, helemaal van mijn stuk gebracht en wist niets uit te brengen. De hele heenweg dacht ik na over zijn woorden. En ook de hele terugweg, die via allerlei omwegen moest. Ik nam de zandpaden, die ik kende, want de weg van Winterswijk naar Groenlo werd door jachtbommenwerpers schoongeveegd. Grondig schoongeveegd.'

Brandhout stelen

Een jongen wordt in de oorlog van school gehaald om brandhout te stelen voor zijn familie. Het wordt een traumatische ervaring. Iedere dag trekt hij erop uit, ook tijdens bombardementen. Na de oorlog blijft hij geobsedeerd met het stelen van hout. Hij gaat in therapie om zijn trauma kwijt te raken.

Therapie en reizen

In deze autobiografische roman vertelt Wim Tubbing hoe hij er tijdens de Tweede Wereldoorlog door zijn ouders keer op keer op uit werd gestuurd om hout te halen voor het gezin, met dertien kinderen. Deze tochten waren zo traumatisch voor hem dat ze de rest van zijn leven bleven beheersen. Na een behandeling bij professor Bastiaans, die zijn patiënten lsd toedient, ziet Wim Tubbing onder ogen dat hij geobsedeerd is door hout, en besluit hij voortaan toe te geven aan de dwang om zijn ‘plicht’ uit te voeren: het illegaal bemachtigen van hout. Als het op een rechtszaak aankomt, wordt zijn grootste wens in vervulling gebracht. Eindelijk zal blijken of hij al dan niet schuldig is.

Brandhout is een deels autobiografisch verhaal over obsessie, een moeizame relatie met familie, een mislukt huwelijk, een therapie met LSD en avontuurlijke reizen. W.G. Tubbing was schrijver en docent aan een middelbare school. Brandhout verschijnt postuum.